Բանկիրն իր առանձնասենյակում սենյակի մի անկյունից մյուս անկյունը քայլելով հիշում էր տասնհինգ տարի առաջ պատահած դեպքը: Երբ մի օր ընկերներով հավաքվել քին իր առանձնասենյակում, զրուցում էին: Հանկարծ խոսքն անցավ մահապատժին: Մահապատիժ թե՞ ցմահ բանտարկություն:
-Միանշանակ մահապատիժ.-ասաց բանկիրը.-Դա ավելի քրիստոնեական է և մարդասիրական: Զոհը միանգամից կմահանա, չի տանջվի:
-Համաձայն չեմ.-ասաց քսանհինգ տարեկան իրավաբանը.-Ամոն դեպքում կյանքն ավելի թանկ է, և ավելի լավ է մնալ բանտում:
-Գրազ եմ գալիս երկու միլիոն, որ անգամ հինգ տարի չեք դիմանա բանտում:
-Եթե լուրջ ընդունեմ ձեր գրազը, ապա ասեմ, որ ես հինգ չէ՛, տասնհինգ տարի անգամ կմնամ բանտում: Եթե ես տասնհինգ տարի կգոյատևեմ բանտում, առանց ժամկետից նույնիսկ մեկ րոպե շուտ լքելու բանտը, միայն այդ դեպքում դուք կազատվեք երկու միլիոն վճարելու պարտականությունից:-համառորեն ասաց երիտասարդ իրավաբանը:
Կնքվեց պայմանագիրը և իրավաբանին բանտարկեցին բանկիրի պարտեզի առանձնաշենքում: Իրավաբանին չէր թույլատրվում դուրս գալ առանձնաշենքից, պատասխանել նամակներին: Առաջին տարին իրավաբանը անցկացրեց նվագելով և ընթերցելով գրքեր: Հինգերորդ տարին նա սկսեց ընթերցել Ավետարանը, անուհետև օրենքներ և պատմական գրականութնուն: Տասնհինգերորդ տարին էր լրացել և բանկիրն անհանգստանում էր: Միակ տարբերակը, որ նա չվճարեր երկու միլիոնը դա իրավաբանի մահն էր: Այդ ծրագրով իրավաբանի վերջին գիշերը բանկիրը գնաց նրա մոտ: Ականջը դրեց դռանը, լռություն էր: Նա կամաց մտավ ներս, տեսավ սեղանին դրված մի նամակ: Նա կամաց ընթերցեց: Նամակում գրված էր՝ «Ինձ պետք չէ քո երկու միլիոնը: Այս ընթացքում իմ ընթերցած գրքերը ինձ իմաստություն տվեցին: Առաջ, երբ երնսւ միլիոնը ինձ շատ կարևոր էր թվում, ես սա չէի հասկանում: Քեզ պարտականությունիցդ ազատելու համար, ես նշված ժամանակից հինգ ժամ շուտ կլքեմ բանտը»: Բանկիրը նամակը վերցրեց ապահովության համար և դրեց իր պահարանում: Հաջորդ օրը պահակները նկատեցին իւավաբանի փախուստը բանտի պատուհանից: